مرحوم سيد نعمت الله جزايري در كتاب انوار النعمانيه نقل كرده كه: شاه اسماعيل صفوي پس از تصرف عراق در سفري كه به زيارت امام حسين عليه السلام مشرف گرديده بود درباره حر به اقوال مختلف برخورد نمود كه بعضي او را مرتد و توبه اش را مقبول ندانسته و برخي معتقد بودند كه امام از او راضي شده و فرمود كه خدا توبه ات را پذيرفته است.

شاه اسماعيل گفت اينكه امتحان مي كنم اگر توبه اش پذيرفته شده باشد جسدش سالم خواهد بود و اگر قبول نشده باشد جسدش فاسد شده است زيرا از ائمه معصومين بما رسيده است كه جسد مؤمن بخصوص شهيد فاسد نمي شود، لذا دستور نبش قبر داد و چون قبر را شكافتند و خاك ها را از روي جسد برداشتند بدن حر را سالم ديدند و مشاهده كردند دستمالي را كه امام حسين (ع) در روز عاشورا بر سر حر بسته باقي است شاه اسماعيل گفت: اين دستمال را كه دست مبارك امام حسين به آن رسيده است باز كنيد تا براي تبرك داشته باشم، دستمال را باز كردند خون تازه از سر حر جاري شد، دستمال ديگري بستند خون بند نيامد، دستمال دوم و سوم بستند جريان خون قطع نشد به شاه اسماعيل گفتند: اين دستمال جايزه اي است كه امام حسين (ع) به حر اعطا نموده است تا همان دستمال بسته نشود خون قطع نمي گردد ناگزير همان دستمال را بر سر حر بستند و خون بند آمد، و شاه اسماعيل دستور داد براي قبر حر بقعه و بارگاهي بسازند و خادمي هم براي آنجا تعيين نمود. معلوم مي شود تا آن زمان قبر حر فاقد گنبد و بارگاه بوده است [1] .