حسين و يارانش شب عاشورا را كه مي دانستند آخرين شب زندگي آنها است به عبادت و راز و نياز به درگاه بي نياز پرداختند چنانكه در روايت آمده است: و لهم دوي كدوي النحل ما بين راكع و ساجد و قائم و قاعد.

«پيوسته در حال قيام و قعود و ركوع و سجود بودند و همه آنها مانند زنبور عسل زمزمه مي كردند» آري حسين يك شب را مهلت گرفت تا به عبادت بپردازد، او و اصحابش تمام شب را به عبادت و قرائت قرآن پرداختند، و خواب را بر خود تحريم كردند و تمام ساعات


شب را به دعا و استغفار و راز و نياز با معبود سپري كردند» [1] .