امام سجاد (ع) گويد: چون پدرم اين اشعار را تكرار فرمود دانستم كه بلا نازل شده و پدرم تن بشهادت داده لذا گريه گلويم را گرفت اما سكوت را رعايت نمودم لكن عمه ام زينب كه اين را شنيد چون شأن زنان رقت و جزع است بيتابانه در حالي كه پيراهنش بزمين كشيده مي شد خود را به برادر رسانيد و گفت: وا ثكلاه ليت الموت اعدمني الحياة اليوم ماتت امي فاطمة و ابي علي و اخي الحسن يا خليفة الماضين. صدا را به واثكلاه [1] بلند كرد و گفت: «اي كاش مرده بودم و امروز را نمي ديدم، امروز روزي است كه مادرم فاطمه و پدرم علي و برادرم حسن را از دست دادم اي جانشين گذشتگان و يادگار آنها». امام حسين به خواهرش فرمود: يا اخية لا يذهبن حلمك الشيطان. خواهرم! «مواظب باش شيطان حلم و بردباري ترا از تو نگيرد».

زينب گفت: پدر و مادرم فداي تو كاش من فداي تو مي شدم آماده شهادت شده اي؟ حسين (ع) ناراحت شد و اشك در چشمانش حلقه زد و فرمود:

لو ترك القطا ليلا لنام. يعني: «اگر مرغ قطا را وامي گذاشتند در آشيانه اش بخواب مي رفت».

جناب زينب سلام الله عليها گفت: يا ويلتاه از اين كه راه چاره بر تو مسدود گشته و تن به مرگ داده اي بيشتر قلبم را جريحه دار و جانم را مي سوزاند و لطمه بصورت زد و گريبان چاك نمود و بيهوش شد.

امام حسين عليه السلام آب بصورت خواهر پاشيد و او را به حال آورد و فرمود: يا اخية اتقي الله و تعزي بعزإ الله و اعلمي ان اهل الارض يموتون و ان اهل السماء لا يبقون و ان كل


شي ء هالك الا وجهه...

«خواهرم از خدا بترس و شكيبائي و بردباري پيشه كن و بدان كه اهل زمين مي ميرند و اهل آسمان هم باقي نمي مانند و همه چيز و همه كس نابود مي شود مگر خداي كه به قدرت لايزال خود مخلوق را آفريده و برانگيخته مي شوند و به سوي او بازمي گردند و او تنها فرد واحد و بي همتائي است كه مرگ ندارد، جد و پدر و مادرم از من بهتر بودند و رفتند و رسول خدا (ص) براي من و هر مسلمان ديگري الگو و اسوه است، و بدينگونه او را دلداري مي داد و به او فرمود: خواهرم ترا سوگند مي دهم و بايد قسم مرا تحقق بخشي كه وقتي من به شهادت رسيدم گريبان چاك نزني و رخ نخراشي و صدا را به گريه و ناله بلند نكني.

بعد از آن كه زينب سلام الله عليها صدا را به وا ثكلاه بلند نمود زنان حرم همگي بگريستند و گريبان ها دريدند و لطمه به صورت زدند و ام كلثوم (س) صدا را به وا محمداه و وا علياه و وا اماماه و وا اخاه و وا حسينا بلند نمودند آنگاه امام با خطاب به زنان فرمود: يا اختاه يا ام كلثوم يا فاطمة يا رباب انظرن اذا قتلت فلا تشققن علي جيبا و لا تخمشن وجها و لا تقلن هجرا.

«خواهرم ام كلثوم، دخترم فاطمه، همسرم رباب خويشتن دار باشيد هر گاه كشته شدم گريبان چاك نزنيد و صورت نخراشيد سخن ناروا بر زبان جاري نكنيد [2] ».