امام سجاد عليه السلام مي فرمايد: شبي كه پدرم در صبح آن شهيد شد من در خيمه خود بودم و عمه ام زينب از من پرستاري مي كرد پدرم به خيمه خود رفت و جون غلام ابوذر كه در تعمير اسلحه استاد بود شمشير پدرم را صيقل مي داد و شنيدم پدر بزرگوارم اين اشعار را زمزمه مي كرد:



يا دهر اف لك من خليل

كم لك بالاشراق و الاصيل



من صاحب و طالب قتيل

و الدهر لا يقنع بالبديل



و كل حي سالك سبيل

ما اقرب الوعد من الرحيل



و انما الامر الي الجليل

«اي روزگار اف بر دوستي تو باد كه از طلوع آفتاب تا غروب، چه بسيار دوستان




را مي كشي و در كشتن هم عوض و بدل نمي پذيري.»

و هر زنده اي رونده اين راه است، چه نزديك است وعده كوچ كردن و فرود آمدن در اين منزلگاه و عاقبت كار به سوي پروردگار جليل است» [1] .