در همين حال مردي وارد خيمه گاه ابي عبدالله شد به محمد بن بشير حضرمي خبر داد كه پسرش در سرحد ري اسير ديلميان شده است گفت: او را در پيشگاه خدا بحساب مي آورم دوست نداشتم كه فرزندم اسير گردد و من زنده بمانم.

امام عليه السلام سخنانش را شنيد و درباره او دعاي خير نمود، و فرمود بيعت خود را از تو برداشتم برو پسرت را آزاد كن.

محمد بن بشير گفت: درندگان بيابان مرا زنده زنده بخورند اگر از تو جدا شوم امام حسين (ع) فرمود: پس اين جامه هاي يمني را به اين پسرت بده كه ببرد و با آن برادرش را از قيد اسارت برهاند و پنج دست لباس برد را كه بهاي آن معادل هزار اشرفي بود به محمد بن بشير اعطاء فرمود و محمد هم به پسرش كه همراهش بود داد تا براي نجات


برادرش اقدام نمايد [1] .