پس از سخنان فرزندان عقيل، مسلم بن عوسجه برخاست و گفت: آيا تنهايت گزاريم در حالي كه دشمن ترا احاطه كرده است، در پيشگاه الهي چه عذري خواهيم داشت كه حق ترا ادا نكرديم، خدا هرگز چنين روزي را پيش نياورد بلكه با اين دشمن به نبرد خواهيم پرداخت تا نيزه ام را در سينه هاي آنان فروبرم و با شمشيرم آن ها را بزنم، تا زماني كه دسته شمشير در دست من است كارزار خواهم كرد و اگر هيچ سلاحي نداشته باشم با سنگ به مبارزه مي پردازم و از تو جدا نخواهم شد تا همراه تو مرگ را دريابم [1] .