چون آب در خيمه گاه ابي عبدالله عليه السلام ناياب شد صداي زنان و كودكان از تشنگي بلند گشت، حسين (ع) كلنگي برگرفت و پشت خيمه هاي زنان آمد و نوزده قدم بطرف قبله برشمرد سپس شروع كرد به كندن زمين، هنوز چيزي نكنده بود كه ناگهان چشمه آب گوارائي نمودار شد حسين عليه السلام و تمام ياران و اهل بيت آب نوشيدند و ظرف ها را پر كردند آنگاه آب فروكش كرد و اثري از آن باقي نماند.


خبرگزاران داستان چشمه را به ابن زياد گزارش نمودند.

عبيدالله زياد از اين خبر برآشفت و نامه اي به عمرسعد نوشت بدين مضمون:

به من رسيده است كه حسين چاه حفر مي كند و به آب مي رسد و خود و اصحابش آب مي نوشند همينكه نامه اي به تو رسيد تا آنجا كه مي تواني او را از كندن چاه بازدار و بر آن ها منتهي درجه سخت بگير و آن ها را از نوشيدن آب بازدار.

نامه ابن زياد كه به سردار كوفه رسيد مراقبت ها را تشديد كرد و نگهبانان فرات را مضاعف گردانيد كه مبادا يكي از ياران حسين از فرات آب بياشامد [1] .