عقبة بن سمعان گويد: ما در حال حركت بوديم كه امام عليه السلام را در حال سواري خواب ربود و پس از آن كه بيدار شد فرمود: انا لله و انا اليه راجون و الحمد لله رب العالمين.

علي اكبر گفت: پدر! فدايت شوم سپاس گفتي و كلمه استرجاع بر زبان راندي؟

امام فرمود: «به خواب رفتم سواري را ديدم كه مي گفت: اين گروه مي روند و مرگ در تعقيب آنها است، دانستم كه خبر مرگ ما را مي دهد».

فقال له: يا ابة لا أراك الله سوءا ألسنا علي الحق؟

علي اكبر: «پدر! خدا بدي را از شما دور گرداند مگر ما برحق نيستيم؟»

قال: بلي و الذي اليه مرجع العباد.

- «آري به خدائي كه بازگشت بندگان به سوي او است ما برحقيم».

قال: اذا لا نبالي أن نموت محقين.

علي اكبر: وقتي ما برحقيم از مردن باكي نداريم».

امام: جزاك الله يا بني خير ما جزي به ولد عن والده.

فرزندم؛ «خدا ترا بهترين پاداشي كه از ناحيه پدر به فرزند داده مي شود عطا فرمايد» [1] .

نكته: از نظر علي بن الحسين عليهماالسلام و همه كساني كه خدا را شناخته و با خدا ارتباط دارند مهم مرگ با سعادت است چه زودرس باشد يا ديررس زيرا انسان را از مرگ گريزي نيست.