زماني نگذشت كه حر بن يزيد رياحي تميمي با هزار سوار رسيدند و مقابل امام


ايستادند، امام حسين و يارانش هم شمشيرها را حمايل نموده و برابر آنها صف كشيدند، امام آثار تشنگي را در آنها مشاهده فرمود و به جوانان خود دستور داد تا آن ها را سيراب كنند و اسبهايشان را هم آب دهند ياران امام (ع) سربازان حر را سيراب كردند و سپس ظرف ها و طشت ها را پر از آب نمودند و اسبهاي آنان را هم سه بار و چهار بار و پنج بار آب دادند.

علي بن طعان محاربي مي گويد: من آخرين فرد سپاهيان حر بودم كه به آنجا رسيدم و تشنگي مرا و اسبم را از پاي درآورده بود امام حسين وقتي حالت مرا مشاهده كرد فرمود: انخ الراوية. يعني شتري كه آب بار دارد بخوابان، من سخن حضرت را درك نكردم چون ما راويه را به مشك آب مي گوئيم و در لسان اهل حجاز راويه به شتر نر حامل آب گفته مي شود، سپس امام فرمود: انخ الجمل پسربرادر شتر را بخوابان، من شتر را خواباندم، فرمود: آب بياشام، خواستم آب بخورم از اطراف مشك مي ريخت، فرمود: دهانه مشك را برگردان، ندانستم چه كنم، حضرت خود آمد و سر مشك را برگردانيد و آب آشاميدم و اسبم را هم آب دادم آنگاه امام (ع) از حر پرسيد كه با مائي يا عليه ما؟

حر گفت: بلكه عليه شمائيم اي اباعبدالله.

امام فرمود: لا حول و لا قوة الا بالله [1] .