حسين عليه السلام در مسير به سوي كوفه در فاصله بين منزل حاجر و سميراء با عبدالله بن مطيع عدوي كه در آنجا منزل كرده بود برخورد نمود، عبدالله كه امام را ديد باستقبالش شتافت و حضرت را در بر گرفت و از مركب پياده نمود و عرض كرد: پدر و مادرم فداي تو باد چرا باين ديار قدم نهاده اي؟

امام فرمود: پس از مرگ معاويه چنانكه مي داني اهل عراق براي من نوشته اند و مرا به سوي خود خوانده اند.

عبدالله گفت: ترا به خدا حرمت اسلام و قريش و حرمت عرب را كه بتو بستگي دارد نگهدار كه هتك حركت تو هتك حرمت قريش و عرب و در نتيجه هتك حرمت اسلام است اگر آنچه را كه در دست بني اميه است (حكومت و خلافت) طلب كني ترا مي كشند و چون تو كشته شوي به احدي رحم نخواهند كرد و احترام اسلام و قريش و عرب از بين مي رود پس اينكار را مكن و به كوفه مرو و جانت را به خطر مينداز. به دستور ابن زياد راه هائي كه به كوفه و شام و بصره منتهي مي شود از واقصه مسدود كرده و نمي گذارند كسي وارد يا خارج شود تا اخبار كوفه انتشار نيابد [1] .