امام حسين (ع) پس از وصول نامه ها و حضور همه فرستادگان كوفه و ملاقات با آن ها دو ركعت نماز بين ركن و مقام بجاي آورد و از خداوند متعال طلب خير نموده و سپس نامه اي بدين شرح نگاشت.

بنام خداوند بخشنده مهربان، از حسين بن علي به بزرگان از مؤمنين و مسلمين، اما بعد، هاني و سعيد آخرين فرستادگان شما با نامه هائي كه همراه داشتند نزد من آمدند و از مفاد نامه ها و آن چه را كه در آن حكايت نموده بوديد مطلع شدم كه خلاصه اش اين بود: پيشوائي نداريم به سوي ما بيا، شايد خدا به وسيله تو ما را در طريق حق و هدايت مجتمع سازد و لذا برادر و پسرعموي خود كه مورد اعتماد و وثوق من از اهل بيت من است يعني مسلم بن عقيل را به سوي شما فرستادم، اگر او براي من نوشت كه بزرگان و دانايان و خردمندان و فضلاي شما به آنچه كه در نامه هاي شما آمده و من آن را خواندم و فرستادگان شما به من گفته اند متفق القول و متحدالرأي هستند، ان شاء الله بزودي نزد شما خواهم آمد.


فلعمري ما الامام الا الحاكم بالكتاب القائم بالقسط الداين بدين الحق الحابس نفسه علي ذات الله. «و به جانم قسم كه امام و پيشوا نيست مگر كسي كه بر طبق كتاب خدا قضاوت كند و به عدل و داد قيام نمايد و متدين به دين حق باشد و خود را براي خدا به اين امور مقيد سازد و السلام [1] .