زنان بني عبدالمطلب كه از هجرت امام و اهلبيت و يارانش باخبر شدند نزد امام حسين آمدند و صدا را به گريه و زاري بلند كردند حضرت بين آنان حركت نموده و آنها را


سوگند مي داد كه صدا را به شيون و ناله بلند نكنند، آنها گفتند: چرا نگرييم و چرا نناليم و گريه را براي كه بگذاريم كه امروز همانند روزي است كه رسول خدا (ص) از ميان ما رخت بربست و علي و فاطمه و حسن و رقيه و زينب و ام كلثوم (دختران رسول الله) از ميان ما رفتند. خدا ما را فداي تو سازد اي محبوب نيكان گذشته ها.

امام در نيمه شب از مدينه خارج شد و به هنگام خروج اين آيه شريفه را تلاوت فرمود: فخرج منها خائفا يترقَّب قال ربَّ نجني من القوم الظالمين. [1] .

«در حاليكه ترسان و مراقب خطر بود گفت پروردگارا مرا از گروه ستمكاران نجات ده.» (آيه مربوط به فرار موسي پيغمبر از قوم فرعون است.)

امام در مسير از شاهراه مدينه به مكه عبور مي فرمود، اهلبيت عرض كردند اگر همانند ابن زبير راه فرعي را انتخاب مي فرموديد بهتر بود.

امام فرمود: نه به خدا از راه اصلي دور نمي شوم تا آنچه را كه خدا مي خواهد عملي شود. [2] .