1- ابراهيم بن أبي محمود از حضرت ثامن الحجج علي بن موسي الرضا عليه السلام روايت مي كند كه فرمود: ان المحرم شهر كان أهل الجاهلية يحرمون فيه القتال فاستحلت فيه دماؤنا و هتكت فيه حرمتنا و سبي فيه دزارينا و نساؤنا و اضرمت النيران في مضاربنا و انتهب ما فيها من ثقلنا و لم ترع لرسول الله حرمة في أمرنا.

امام رضا فرمود: «محرم ماهي است كه اعراب زمان جاهليت آن را محترم شمرده و


جنگ و كشتار را در آن ماه حرام مي دانستند ولي مسلمان نماها در اين ماه خون ما را حلال شمردند و ريختند و هتك حرمت ما نمودند و زنان و كودكان ما را در اين ماه اسير كردند و آتش به خيمه هاي ما زدند و اموال ما را غارت نمودند و احترام رسول خدا را در حق ما رعايت نكردند همانا روز عاشوراي حسيني پلكهاي چشم ما را (از شدت گريه) مجروح و سرشك ما را چون سيل روان ساخت، عزيزان ما را در سرزمين محنت و بلا خوار و ذليل كرد، همانا غم و اندوه ما تا قيامت ادامه دارد.

پس بر حسين گريه كنندگان بگريند كه گريه بر او گناهان بزرگ را محو مي كند.

سپس فرمود: چون ماه محرم فرامي رسيد، كسي پدرم را خندان نمي ديد و اين وضع ادامه داشت تا روز عاشورا، در اين روز پدرم را اندوه و حزن و مصيبت فرامي گرفت و مي گريست و مي گفت: در چنين روزي حسين را كه درود خدا بر او باد، كشتند.

2- حسن بن فضال از امام رضا عليه السلام روايت مي كند كه فرمود: هر كس از سعي و تلاش براي تهيه و تأمين حوائج و نيازمندي خود در روز عاشورا خودداري نمايد خدا حوائج دنيا و آخرت او را برآورده سازد و كسي كه روز عاشورا را روز بركت نام نهد و چيزي را در اين روز ذخيره منزل خود سازد خدا بركت را از آن بردارد و در روز قيامت او را با يزيد و عبيدالله بن زياد و عمر بن سعد كه لعنت خدا بر آن ها باد محشور گرداند و آن ها را در طبقات پائين دوزخ جاي دهد. [1] .