عزاداري براي اباعبدالله الحسين عليه السلام خصوصا، و براي ساير ائمه عليهم السلام كه گرفتار مصائب گرديده و با شمشير يا بوسيله زهر به شهادت رسيده اند عموما مورد توجه امامان بوده است، چنانكه ازري از امام صادق عليه السلام روايت مي كند كه به فضيل فرمود:

تجلسون و تحدثون؟ قال: نعم جعلت فداك، قال: ان تلك المجالس احبها فأحيوا أمرنا يا فضيل، فرحم الله من أحيي أمرنا يا فضيل من ذكرنا أو ذكرنا عنده فخرج من عينه مثل جناح الذباب غفر الله له ذنوبه و لو كانت اكثر من زبد البحر.

امام صادق عليه السلام به فضيل فرمود: «آيا مجالس عزا بر پا مي كنيد و از اهل بيت و آن چه بر آنان گذشته است صحبت مي داريد؟ فضيل گفت: آري قربانت گردم، امام فرمود: اينگونه مجالس را دوست دارم پس امر ما را زنده گردانيد كه هر كس امر ما را زنده كند مورد لطف خدا قرار مي گيرد فضيل، هر كس از ما ياد كند يا نزد او از ما ياد كنند و به اندازه بال مگس اشك بريزد، خدا گناهانش را مي آمرزد اگر چه بيش از كف دريا باشد [1] .