در باب ثواب گريه بر مصائبي كه بر ائمه معصومين عليهم السلام عموما و بر حسين عليه السلام خصوصا وارد شده روايات زياد است كه براي نمونه به چند حديث و روايت اشاره مي شود:

1- حسن بن فضال روايت مي كند كه حضرت رضا عليه السلام فرمود: من تذكر مصابنا و بكي لما ارتكب منا كان معنا في درجتنا يوم القيامة، و من ذكر بمصابنا فبكي و ابكي لم تبك عينه يوم تبكي العيون و من جلس مجلسا يحيي فيه أمرنا لم يمت قلبه يوم تموت القلوب.

«كسي كه متذكر مصائب ما شود و به خاطر ستم هائي كه بر ما وارد شده گريه كند در روز قيامت با ما خواهد بود و مقام و درجه ما را خواهد داشت و كسي كه مصيبت هاي ما را


بيان كند و خود بگريد و ديگران را بگرياند در روزي كه همه چشم ها گريان است چشم او نگريد و هر كس در مجلسي بنشيند كه در آن مجلس امر ما را زنده مي نمايند روزي كه قلبها مي ميرند قلب او نخواهد مرد» [1] .

2- حسن بن محبوب از امام باقر عليه السلام روايت مي كند كه حضرت زين العابدين (ع) مي فرمود: اگر مؤمني براي شهادت امام حسين (ع) گريه كند كه اشكهايش بر گونه اش جاري شود خداوند متعال او را در غرفه هاي بهشتي جاي مي دهد و هر مؤمني به خاطر صدمه و اذيتي كه از دشمنان بما رسيده بگريد، كه اشكش بر گونه اش جاري شود خدا او را در بهشت در مقام صديقين جاي دهد و هر مؤمني به خاطر ما، اذيت و آزاري به او برسد كه اشكش بر گونه هايش سرازير شود خدا اذيت و آزار را از او دور گرداند و در روز قيامت از سخط و عذاب دوزخ ايمن باشد [2] .

3- ابوعماره شاعر مي گويد: امام صادق عليه السلام به من فرمود: درباره امام حسين عليه السلام شعري بگو، من شروع كردم به خواندن شعر و حضرت مي گريست و آنقدر خواندم كه صداي گريه از بيرون خانه شنيده مي شد، سپس امام صادق فرمود: يا أباعمارة من انشد في الحسين بن علي شعرا فأبكي خمسين فله الجنة و من أنشد في الحسين شعرا فأبكي ثلاثين فله الجنة و من أنشد في في الحسين شعرا فأبكي عشرين فله الجنة و من أنشد في الحسين شعرا فأبكي عشرة فله الجنة و من أنشد في الحسين شعرا فأبكي واحدا فله الجنة و من أنشد في الحسين شعرا فبكي فله الجنة و من أنشد في الحسين شعرا فتباكي فله الجنة.

امام صادق فرمود: «اي اباعماره كسي كه درباره حسين بن علي عليهماالسلام شعري بخواند و پنجاه نفر را بگرياند جاي او در بهشت است، و كسي كه شعري درباره حسين بخواند و سي نفر را بگرياند جايگاه او بهشت است، و كسيكه شعري درباره حسين بخواند و بيست نفر را بگرياند جايش در بهشت است، و كسي كه شعري درباره حسين بسرايد و ده نفر را بگرياند بهشت جاي او است و كسي كه شعري درباره حسين بخواند و يك نفر را بگرياند جاي او بهشت است و اگر شعري بخواند و خود بگريد در بهشت منزل خواهد


كرد، و اگر شعري بخواند و تباكي كند (حالت گريه را بخود بگيرد) او هم به بهشت خواهد رفت [3] .

4- زيد شحام مي گويد: ما گروهي از اهل كوفه خدمت امام صادق عليه السلام بوديم كه جعفر بن عفان وارد شد، امام صادق (ع) او را نزديك خود نشانيد.

و سپس فرمود: جعفر!

جعفر گفت: لبيك، خدا مرا فداي تو گرداند.

امام: به من رسيده كه درباره امام حسين (ع) اشعار خوبي مي سرائي.

جعفر: آري قربانت گردم.

امام: بخوان.

جعفر اشعاري خواند، امام و كساني كه اطرافش بودند گريستند و امام صادق (ع) آن قدر گريه كرد كه سرشگش صورت و محاسن شريفش را فراگرفت آن گاه فرمود: يا جعفر و الله لقد شهدت ملائكة الله المقربون ههنا يسمعون قولك في الحسين عليه السلام و لقد بكوا كما بكينا و أكثر و لقد أوجب الله تعالي لك يا جعفر في ساعته الجنة بأسرها و غفر الله لك.

جعفر! بخدا سوگند فرشتگان مقرب خدا در اين جا حضور يافتند و گفتار تو را درباره حسين عليه السلام شنيدند و گريستند چنان كه ما گريستيم بلكه بيشتر. سپس فرمود: جعفر! خدا بهشت را در همين ساعت بر تو واجب گردانيد.» سپس فرمود: جعفر آيا بيش از اين برايت بگويم؟

جعفر: آري آقاي من.

امام هر كه شعري درباره حسين بخواند كه خود بگريد يا ديگري را بگرياند بهشت را بر او واجب گرداند و او را بيامرزد [4] .

5- صالح بن عقبه از امام صادق عليه السلام روايت مي كند كه فرمود: اگر كسي درباره حسين عليه السلام يك بيت شعر بخواند و خود بگريد و ده نفر را هم بگرياند براي او و


گريه كنندگان بهشت است و اگر بيتي بگويد كه خود بگريد و نه نفر را بگرياند جاي او و گريه كنندگان در بهشت خواهد بود و پيوسته تعداد نفرات را پايين مي آورد تا جائي كه فرمود: اگر كسي بيتي درباره ي حسين بگويد و خود گريه كند - و گمان مي كنم فرمود يا تباكي كند - جاي او در بهشت خواهد بود [5] .

6- ابوهارون مكفوف (نابينا) روايت مي كند كه امام صادق عليه السلام در حديث طويلي فرمود: و من ذكر الحسين عنده فخرج من عينيه من الدموع مقدار جناح ذباب كان ثوابه علي الله عزوجل و لم يرض له بدون الجنة.

«اگر نزد كسي از حسين عليه السلام يادي بميان آيد و اشك از چشمان او باندازه بال مگسي جاري شود ثوابش بر خداي عزوجل است كه كمترين آن دخول در بهشت است. [6]

7- مرحوم علامه مجلسي مي فرمايد: در بعضي از تأليفات معاصرين مورد وثوق ديدم كه روايت شده وقتي پيامبر اكرم (ص) فاطمه زهرا سلام الله عليها را از شهادت امام حسين و مصائب آن حضرت با خبر ساخت فاطمه شديدا گريه كرد و گفت: پدر در چه زماني اين اتفاق مي افتد؟ رسول خدا (ص) فرمود: در زماني كه نه من باشم و نه تو و نه علي.

زهرا كه اين سخن را شنيد گريه اش شديدتر شد و عرض كرد: پدر پس كي براي فرزندم اقامه عزا مي نمايد و گريه مي كند؟

رسول خدا (ص) فرمود: زنان امتم بر زنان اهل بيت من و مردان آنها بر مردان اهل بيت من مي گريند و هر سال اقامه عزا خواهند نمود و چون قيامت بر پا شود تو شفيع زنان خواهي شد و من شفيع مردان و هر يك از آنها كه بر مصيبت حسين گريه كرده باشند دستشان را مي گيريم و وارد بهشت مي كنيم.

يا فاطمة، كل عين باكية يوم القيامة الا عين بكت علي مصاب الحسين فانها ضاحكة مستبشرة بنعيم الجنة يعني «فاطمه، هر چشمي در روز قيامت گريان است به جز چشمي كه بر حسين بگريد كه آن خندان است و او را به نعمتهاي بهشتي بشارت مي دهند» [7] .