صاحب كتاب درالثمين در ذيل آيه شريفه فتلقي آدم... نقل مي كند كه چون خداي متعال اراده فرمود توبه آدم را بپذيرد پرده از جلو چشم آدم برداشته شد و در ساق عرش اسامي خمسه آل عبا را مشاهده كرد و آن ها را بر زبان راند و از جبرئيل پرسيد: اينان كيستند؟

جبرئيل آنها را معرفي كرد و سپس گفت خدا را به اين اسامي بخوان تا توبه ات را بپذيرد، آدم پرسيد چگونه بخوانم، جبرئيل گفت: بگو يا حميد بحق محمد، يا عالي بحق علي، يا فاطر بحق فاطمة، يا محسن بحق الحسن و الحسين، و منك الاحسان.

وقتي جبرئيل نام حسين را برد قلب آدم علي نبينا و آله و عليه السلام شكست و سرشكش جاري شد، گفت: برادرم جبرئيل چرا هنگامي كه نام پنجمي را بر زبان جاري نمودم قلبم شكست و اشكم جاري شد؟

جبرئيل گفت: براي اين فرزندت مصيبتي روي مي دهد كه همه مصائب در پيش آن كوچك و حقيرند.

آدم گفت:اي برادر آن مصيبت چگونه است؟

جبرئيل گفت: يقتل عطشانا غريبا وحيدا فريدا ليس له ناصر و لا معين «او را با لب تشنه مي كشند در حالي كه غريب و بي كس و تنها است و يار و ياوري ندارد» و لو تراه يا آدم


و هو يقول: وا عطشاه وا قلة ناصراه حتي يحول العطش بينه و بين السماء كالدخان، فلم يحبه أحد الا بالسيوف و شرب الحتوف فيذبح ذبح الشاة من قفاه و ينهب رحله أعداؤه و تشهر راسه و رؤس انصاره في البلدان و معهم النسوان كذلك سبق في علم الواحد المنان فبكي آدم و جبرئيل بكاء التكلي.

«و اگر ببيني اي آدم او را در آن روز كه مي گويد: واي از تشنگي و كمي يار و ياور تشنگي چنان بر او غلبه كند كه آسمان به چشمش تيره و تار آيد مثل اين كه دود فاصله شده است پس هيچ كس او را ياري نكند مگر با شمشير كه به جانش افتند و او را مانند گوسفند ذبح كنند و سرش را از قفا ببرند و دشمنان پس از كشتن اموالش را غارت نمايند و سرهاي او و يارانش را شهر به شهر و ديار به ديار بگردانند و زنانش را اسير نمايند.

و اين چنين در علم خداي واحد منان گذشته است.

سپس آدم و جبرئيل گريستند مانند زني كه فرزندش مرده باشد [1] .