اباةالضيم يعني كساني كه هرگز زير بار ظلم و ذلت و خواري نرفته اند در تاريخ گذشتگان مخصوصا تاريخ اسلام و بويژه تاريخ شيعه كه پس از وقوع حادثه جانگداز كربلا و شهادت امام حسين (ع) شيعيان و پيروانش آن حضرت از آن بزرگوار تأسي نموده و راه آن حضرت را دنبال كردند نام افراد زيادي ثبت شده است.

پيشگام در اين خصلت و امتياز در تاريخ اسلام حضرت مولاي متقيان اميرمؤمنان علي عليه السلام است كه پس از ورود به صفين و قرار گرفتن شريعة در اختيار سپاه شام و منع آب از سپاهيان علي (ع) آن حضرت با اين جملات يارانش را براي تصرف شريعة تحريك نمود: قد استطعموكم القتال فأقروا علي مذلة و تأخير محله اورووا السيوف من الدماء ترووا من الماء، فالموت في حياتكم مقهورين و الحياة في موتكم قاهرين ألا و ان معاوية قاد لمة من الغواة و عمس عليهم الخير حتي جعلوا نحورهم أغراض المنية.

«سپاه شام جنگ را بر شما تحميل كردند در اين مورد يا مي بايد ذلت و عقب ماندگي را بپذيريد يا شمشيرها را از خون ها سيراب كنيد، كه مرگ شما در حيات شما است در حالي كه سرافكنده ايد، ليكن حياة و زندگي در مرگ شما است در صورتيكه مرگ شرافتمندانه را اختيار كنيد، همانا معاويه عده اي از ستمكاران و گمراهان را گسيل كرده كه چون حقيقت بر آن ها پوشيده است گلوهايشان را هدف تيرهاي شما قرار داده اند.

در اين جملات علي عليه السلام به ياران خود تفهيم مي كند كه مرگ با شرافت زندگي است و زندگي ننگين بدترين مرگ است.

از جمله اباةالضيم يزيد بن مهلب است و ديگر زيد بن علي بن الحسين عليهماالسلام و محمد و ابراهيم پسران عبدالله محض كه بحمدالله در كتاب شاگردان مكتب امام مكتوب است و همچنين يحيي بن زيد و ساير سادات از نسل اميرالمؤمنين (ع) كه ابن ابي الحديد در جلد اول شرح نهج البلاغة از صفحه 300 ذيل خطبه ياد شده حالات بيشتر آنان را ذكر نموده است [1] .