اولياء الله به خاطر شناخت و معرفتي كه به ذات اقدس الهي دارند بيش از ديگران ترسانند و حسين عليه السلام اين چنين بود چنانكه ابن شهرآشوب در مناقب آورده است از


حسين عليه السلام پرسيدند: ما أعظم حونك من ربك؟ «چه زياد از خدا مي ترسي؟»

قال: لا يأمن يوم القيامة الا من خاف الله في الدنيا.

فرمود: «از عذاب خدا در قيامت ايمن نيست مگر كسي كه در دنيا از خدا بترسد» [1] .

و از دعاي آن حضرت در روز عرفه ميزان شناخت و ترس او از خدا را درمي يابيم كه با چشمي گريان و دلي بريان پس از بيان اوصاف باري تعالي و كيفيت آفرينش جهان هستي و شخص شخيص خود آنچنان خدا را در همه احوال حاضر و ناظر اعمال بندگان خويش مي داند كه گوئي او را به چشم بصيرت مي بيند آنجا كه مي گويد: عميت عين لا تراك عليها رقيبا و خسرت صفقة عبد لم يجعل له من حبك نصيبا.

«كور باد چشمي كه تو را مراقب خود نبيند و در زيان و خسران باد بنده اي كه نصيب و بهره اي از عشق و محبت خود در او قرار نداده اي».



دور نكرده اي كه شوم طلب حضور

غايب نگشته اي كه هويدا كنم ترا