دوست داشتن خاندان پيامبر يك فريضه الهي است بر مردم چنانكه مي فرمايد: قل لا أسئلكم عليه اجرا الا المودة في القربي.

«بگو از شما مزد و پاداشي در برابر انجام رسالت به جز دوستي و محبت خويشاوندانم نمي خواهم» و پيامبر گرامي نيز بكرات امت را به دوستي و محبت درباره حسنين سفارش و توصيه فرموده و آنها را از دشمني با آنان برحذر داشته، چنانكه سلمان فارسي روايت مي كند كه از رسول خدا صلي الله عليه و آله شنيدم كه درباره حسن و حسين مي فرمود: أللهم اني احبهما و احب من أحبهما.

«يعني خدايا من حسن و حسين را دوست مي دارم و هر كه آن ها را دوست بدارد او را دوست خواهم داشت.» و همچنين فرمود: من أحب الحسن و الحسين أحببته و من أبغضته أبغضه الله و من أبغضه الله دخل النار.

«هر كس حسن و حسين را دوست بدارد من او را دوست مي دارم و كسي كه من او را دوست بدارم خدا او را دوست مي دارد و كسي كه خدا او را دوست بدارد وارد بهشتش مي كند و هر كس آن دو را دشمن بدارد من او را دشمن مي دارم و كسي كه من او را دشمن بدارم خدا هم او را دشمن خواهد داشت و جايگاه چنين كسي دوزخ است».

و نيز ابن مسعود روايت مي كند كه رسول خدا (ص) مشغول نماز بود حسن و حسين آمدند و در حالي كه حضرت در سجده بود بر پشت مباركش سوار شدند رسول اكرم وقتي سر از سجده برداشت با ملاطفت و مهرباني آن ها را پائين آورد و در سجده دوم نيز همان عمل تكرار شد وقتي رسول خدا از نماز فارغ گشت آنها را در آغوش كشيد و فرمود: من أحبني فليحب هذين.

«هر كس مرا دوست دارد بايد اين دو را هم دوست بدارد» [1] .