چنانكه مي دانيم و در تواريخ مذكور است در دوران حكومت اموي، سفره قتل و شمشير يگانه حاكم در اين دستگاه مستبد بود كه بدون رسيدگي به حق و حقيقت سفره قتل گسترده مي شد و جلاد به دستور حاكم بي گناهي را به قتل مي رسانيد، چنانكه حجاج بن يوسف ثقفي يكي از حكام زمان عبدالملك مي گفت: از غذا و طعام وقتي لذت مي برم كه انساني را ببينم در خون خود دست و پا مي زند و من مشغول طعام باشم در چنين محيطي هيچ كس را قدرت و جرئت آن نبود كه به نحوه كردار و رفتار ناشايست حكام انتقاد نمايد و يا به دفاع از حقوق از دست رفته خود پردازد.

حسين عليه السلام قيام كرد تا به انسانهاي زير بار ظلم و ستم بياموزد كه چگونه مي توانند به حقوق خود برسند و حريت و آزادي از دست رفته را بازيابند، و تاريخ گوياي اين مطلب است كه هنوز چند ماهي از شهادت حسين (ع) بيش نگذشته بود كه قيام ها يكي پس از ديگري شروع شد تا حكومت اموي را ريشه كن نمود.

آري مردم با شهادت حسين (ع) درس آزادي و آزادگي را از دانشگاه خون و شهادت كربلا آموختند و براي به دست آوردن حريت بپا خاستند.