منك اطلب الوصول اليك و بك استدل عليك فاهدني بنورك اليك و اقمني بصدق العبودية بين يديك

(از دعاي عرفه ي امام)

حكماء و دانشمندان در تعريف عبادت چنين گفته اند كه حقيقت عبادت تعظيم و اطاعت خدا و چشم پوشي از غير اوست و بزرگترين فضيلت نفس ستايش مقام الوهيت است و ميزان پذيرش عبادت بستگي به تقواي شخصي عبادت كنننده دارد كه خداوند فرمايد: ان اكرمكم عند الله اتقيكم.

حسين عليه السلام نه تنها اعمال و عبادات ظاهري را بنحو احسن انجام ميداد بلكه چنان زاهد و باايمان بود كه كسي را ياراي برابري با وي نبود زيرا چنان بدنيا و مافيها بي علاقه و بلقاي پروردگار خود شائق و طالب بود كه هر بيننده را دچار حيرت و تعجب مينمود، در راه اعتلاي دين نه تنها هر گونه مصائب


و آلامي را تحمل نمود بلكه با كمال طيب خاطر زبان به شكرگذاري گشود.

براي حفظ احترام كعبه از مكه خارج شد تا مبادا خونش در حرم ريخته شود و احترام بيت الله از بين برود و بپاس همين عمل اوست كه خداوند چنان احترامي بحرم حسين (ع) قائل شده است كه بنا بحديث معتبر از پيغمبر اكرم (ص) زائر حرم او را تا ثواب نود حجي كه پيغمبر بجا آورده باشد مژده داده اند. [1] .

حسين عليه السلام بتلاوت قرآن و اقامه ي نماز علاقه ي زيادي داشت و از كوچكترين فرصتي براي انجام فرائض ديني استفاده ميكرد و شب عاشورا از عمر بن سعد مهلت گرفت تا شب را بنماز و تلاوت قرآن بسر برد حتي در ظهر عاشورا نيز آخرين نماز خود را در برابر تيراندازان دشمن در حاليكه از پيكر نازنينش خون ميچكيد بجا آورد.

ابن شهرآشوب در مناقب مينويسد بحضرتش گفتند ما اعظم خوفك من ربك؟ (چقدر بزرگ است بيم و وحشت تو از خدايت) فرمود:

لا يأمن يوم القيامة الا من خاف الله في الدنيا [2] .

يعني در روز قيامت كسي در امان نخواهد بود مگر اينكه در دنيا از خداوند خائف و ترسان باشد.

عبدالله بن زبير درباره ي عبادت او گفته است:

لقد كان قواما بالليل صواما بالنهار. و عقاد در كتاب خود (ابوالشهداء) گويد حسين (ع) علاوه بر نمازهاي پنجگانه نمازهاي ديگر بجا ميآورد و علاوه


بر روزه ي ماه رمضان در ماههاي ديگر هم روزهائي را روزه ميگرفت و در هيچ سال حج خانه ي خدا از او فوت نشد مگر اينكه ناچار بترك آن شده باشد. [3] .

در كثرت عبادت ابي عبدالله (ع) همين بس است كه بامام زين العابدين گفتند ما اقل ولد ابيك؟ (چه كمتر است اولاد پدرت؟)فرمود: العجب كيف ولدت! (تعجب است كه من چگونه متولد شده ام؟) زيرا كه هر شب هزار ركعت نماز ميخواند و انبان پر كرده بدوش گرفته و بمنازل ايتام و مساكين و بيوه زنان مي برد. [4] .

ميزان زهد و عبادت و تقوي و ايمان حسين (ع) از مضامين دعاي عرفه ي او كاملا روشن و آشكار است حسين عليه السلام داراي زهد و تقواي حقيقي بود زيرا زهد و ورع انصراف از جهان زودگذر مادي و توجه به عالم روحانيت و بقاء است و مظهر تام چنين زهد و ورعي وجود حسين عليه السلام بود زيرا او نه تنها از جهان مادي صرف نظر كرد بلكه عزيزترين افراد خاندانش را كه برادران و برادرزادگان و فرزندان دلبندش بودند با كمال ميل و طيب خاطر بقربانگاه عشق آورد و در راه معبود خود فدا نموده و چنين گفت:



الهي اكبر از تو اصغر از تو

بخون آغشتگانم يكسر از تو



اگر صد بار ديگر بايدم كشت

حسين از تو سر از تو خنجر از تو



حسين عليه السلام در آن گير و دار معركه چنان مجذوب جلوه ي جمال دوست بود كه سر از پا نميشناخت و براي لقاي او ثانيه شماري ميكرد، نه تنها دنيا و مافيها را فراموش كرد حتي بسراي آخرت و بهشت جاوداني نيز بي اعتنائي نموده و زبانحالش چنين بود:




تو و طوبي و ما و قامت دوست

فكر هر كس بقدر همت اوست



زيرا او بمدلول آيه ي كريمه و رضوان من الله اكبر در طلب خشنودي و رضاي خداوند بود و در اينراه حتي اطفال و خانواده ي خود را هم باسارت داد تا آخرين فداكاري و خلوص نيت را در پيشگاه حضرت احديت انجام داده باشد.



تركت الخلق طرا في هواكا

و ايتمت العيال لكي اراكا



و لو قطعتني في الحب اربا

لما حن الفؤاد الي سواكا



البته تعريف و توصيف چنين حال و كيفيتي از قدرت بيان و قلم بيرونست و احراز چنين مقامي فقط درخور حسين بن علي عليهماالسلام است و بس زيرا:



جز حسين اين ره بسر نابرده كس

عشق اگر اينست عاشق اوست بس.