در مكّه، امام (ع) نامه اي در پنج نسخه براي رؤساي (پنجگانه) در بصره نوشت، كه عبارت بودند از: مالك بن مسمع بكري، احنف بن قيس، منذر بن جارود، مسعود بن عمرو، قيس بن هيثم و عمرو بن عبيد بن معمر، و اين نامه ها را توسّط يكي از خدمتگزارانش به نام (سليمان) براي آنها ارسال داشت، در اين نامه آمده بود:

(و بعد آنكه: خداوند محمد (ص) را از ميان بندگانش برگزيده و او را با پيامبري برتري بخشيد، و جهت رسالت خود انتخاب نمود، پس از آن او را به سوي خود فرا خواند.

پيامبر بندگان خدا را نصيحت فرموده، و آنچه را كه خداوند برايش فرو فرستاده بود به مردم ابلاغ كرد.

و ما خانواده و ياران و جانشينان و ورثه او هستيم، و از همه مردم جهت تصدّي جانشيني او در ميان مردم مستحق تر هستيم.

ولي قوم ما اين حق را به خود اختصاص داد، و ما براي جلوگيري از تفرقه و خونريزي بدين كار تن داديم، با آنكه مي دانيم كه ما از كساني كه اين منصب را اشغال كرده اند، حقّ بيشتري در تصدّي آن داريم و من فرستاده خود را با اين نوشته به سوي شما مي فرستم و به پيروي از كتاب خدا و سنّت پيامبرش مي خوانم، چرا كه سنّت، از ميان رفته و بدعت زنده شده است.

پس اگر از من اطاعت كنيد، شما را به راه رشد رهنمون مي شوم).