يكي از بزرگترين نتايج قيام سيد الشهداء ـ عليه السّلام ـ، ثمرات قرب و ارتقاء درجه ي آن حضرت در نزد خداوند متعال است.

بطوريكه از احاديث و اخبار استفاده مي شود، فداكاري حسين ـ عليه السّلام ـ، و تحمل آن نوائب و مصائب در راه خدا و نجات دين خدا، نتائج عظيمه و بركات كثيره بخشيد كه زبان و قلم ما از توصيف و تشريح آن عاجز است.

بهتر اينست كه خوانندگان؛ خود كتابهاي حديث و مقاتل مانند عوالم، بحار، نفس المهموم و كتابهاي فارسي مثل ناسخ التواريخ را مطالعه كنند و اخباري را كه در فضيلت و تقدير از فداكاري حسين ـ عليه السّلام ـ و اصحاب و دوستان و شيعيان و زوار و گريه كنندگان در مصيبت آن حضرت و انشاد شعر، و گريانيدن و ياد از تشنگي آن شهيد مظلوم در هنگام نوشيدن آب، روايت شده بخوانند تا بدانند خداوند متعال حسين ـ عليه السّلام ـ را به چه انعامات عاليه و اكرامات عظيمه مخصوص گردانيده است.

فقط ما براي تيمن و تبرك يكي از آن احاديث را در اينجا نقل مي كنيم:

شيخ صدوق رضوان الله عليه به سند خود از حضرت باقر يا حضرت صادق ـ عليهما السّلام ـ روايت كرده كه پيغمبر ـ صلّي الله عليه و آله وسلّم ـ در خانه امّ سلمه ـ رضي الله عنها ـ بود، و به او فرمود: كسي بر من وارد نشود، در اين اثنا حسين ـ عليه السّلام ـ آمد و ام سلمه نتوانست او را منع كند، حسين بر پيغمبر ـ صلّي الله عليه و آله و سلّم ـ وارد شد، و امّ سلمه نيز به دنبال او شرفياب شد، ديد حسين بر سينه ي پيغمبر است، و پيغمبر گريه مي كند، و در دستش چيزي است كه آن را مي گرداند، پس فرمود: اي امّ سلمه اين جبرئيل است كه به من خبرمي دهد، اين (حسين) مقتول است و اين خاك زميني است كه در آن كشته مي شود، آن را نزد خود نگهدار، وقتي كه تبديل به خون شد، حبيب من كشته شده است. امّ سلمه عرض كرد: يا رسول الله از خدا بخواه تا كشته شدن را از او دفع كند، فرمود: خواستم، پس خدا وحي كرد كه براي او درجه اي است كه به آن درجه احدي از مخلوق نمي رسد، و همانا كه براي او شيعه اي است كه شفاعت مي كنند، و شفاعتشان پذيرفته مي شود، و همانا مهدي ـ عليه السّلام ـ از فرزندان اوست، پس خوشا به حال كسي كه از دوستان حسين ـ عليه السّلام ـ باشد، و شيعيان او به خدا سوگند روز قيامت رستگارند [1] .