احاديث در وجوب دوستي و مودت حسين ـ عليه السّلام ـ متواتر است.

از جمله ابن عبدالبر و ابو حاتم و محب طبري در حديثي از عبدالله بن عمر روايت كرده اند كه پيغمبر ـ صلّي الله عليه و آله وسلّم ـ فرمود:

«مَنْ اَحَبَّني فَلْيُحَبَّ هذَيْنِ»

هر كس مرا دوست دارد بايد اين دو را (نيز) دوست بدارد.

ابن عبدالبر گفته است: در معجم بغوي نيز حديثي نظير اين حديث از شداد بن الهاد روايت شده است [1] .

دولابي و احمد بن حنبل از يعلي بن مره روايت كرده اند كه حسن وحسين ـ عليهما السلام ـ آمدند بسوي پيغمبر

ـ صلي الله عليه وآله وسلّم ـ در حالي كه از يكديگر در تشرُّف به محضر جّد بزرگوار خود پيشي مي جستند يكي از ايشان پيش از ديگري رسيد پيغمبر ـ صلي الله عليه وآله وسلّم ـ دست به گردنش انداخت و او را به سينه ي خويش چسبانيد وبوسيد، و سپس آن يكي را بوسيد آنگاه فرمود: «اِنّي اُحِبُّهُما فَاَحِبُّوهُما» [2] .

من ايشان را دوست مي دارم پس شما (نيز) دوست بداريد ايشان را.