انسان از دو چيز محزون و اندوهناك مي شود. يكي حزن برگذشته كه چرا فلان ارزش و فلان فرصت را از دست نهاده و ديگري ترس از آينده كه مبادا فلان ارزش و فلان دست آورد را از كف بنهد.

اين حقيقت را درباره بهشتيان اين گونه روشن مي فرمايد كه آنان از گذشته خود محزون و نه نسبت به آينده بيم دارند. ليكن به اين مرحله از آرامش ‍ رسيدن بعد از استقرار در بهشت است، اما شهيد بلافاصله بعد از شهادت اي پاداش نصيب وي يم گردد.

شهيد بلا درنگ به محض ورود به عالم آخرت يعني به محض شهادت از اين دو ويژگي بهره مند خواهد بود، نه نسبت به گذشته محزون است زيرا گذشته ها با شهادت جبران شده است و كاستي ها همه ترميم گشته است. نه نسبت به آينده بيم ناك است، زيرا هيچ خطري وي را و پاداش هاي وي را تهديد نمي كند، و يستبشرون بالذين لم يحلقوا بهم لا خوف عليهم و لا هم يحزنون. [1] .