سپاه خشونت بار حزب عثمانيه حسين و يارانش را به شهادت مي رساند و همراهان و فرزندان را به اسارت در شهرهاي بزرگ از جمله پايتخت حزب عثمانيه، شام گردش مي دهد. به ظاهر يكه تاز ميدان مي شود و طبل پيروزي مي نوازد. يزيد و به دنبال وي چند تن از بني اميه حاكميت خويش را به مردم گسترش مي دهند و به دنبال بني اميه بني مروان كه آنان نيز از تيره و تبار بني اميه مي باشند [1] حاكميت را به عهده گرفته و تا سال 132 هجري (سال انقراض بني اميه) حكومت داري مي نمايند. در اين مدت نزديك به هزار ماه حكومت، بني اميه جنايات مانداگار از خود به يادگار مي نهد و سلطه سياه آنان بر سر تا سر سرزمين اسلامي گسترش يافته و بر ال علي عليه السلام و هواداران تشكل همسو اهل بيت بيشترين ستم ها وارد مي شود.

اما با همه اين جنايات جنگي بني اميه اين سوال به صورت جدي مطرح است كه ايا حزب عثمانيه با كشتن حسين و يارانش به اهداف خويش ‍ رسيد. و از اين جنايات طرفي بست؟

سوال ديگري كه مطرح است اين كه امام حسين عليه السلام از ميان دو راه بيعت و شهادت، راه شهادت را برگزيد چه نتايجي را در پي داشت. امام كه راضي به بيعت با يزيد نشده چگونه به اهداف خويش دست يازي نمود.

به ديگر سخن انگيزه امام حسين عليه السلام از رد بيعت و انتخاب راه ايثار و شهادت استقرار دين در جامعه و هنجار بخشيدن به ناهنجاري ها بود، كه با سرنگوني حزب عثمانيه فراهم مي شد. با توجه به شهادت امام و يارانش ‍ اين اهداف مهم چگونه تامين شدند؟ پاسخ اين دو پرسش محوري را مطالب قسمت سوم از جريان هاي اجتماعي عهده دار مي باشد.