چشم انداز مرحله نخست نهضت امام حسين را گستره نهضت و تلاش ‍ رهبري ان جهت فرا گير نمودن نهضت بود. بعد از اين كه مكه بر حضرت نا امن شد فراخواني مردم عراق باعث شد كه امام به سمت كوفه حركت نمايد. چشم انداز اين مرحله بدين صورت شكل يافت كه امام بر اساس ‍ اظهار حمايت از جانب مردم عراق و تاييد ان حمايت از جانب مسلم، به همياري مردم عراق اميدوار شده و اطمينان حاصل نمود كه بزرگترين پايگاه مردمي نهضت خويش در عراق شكل گرفته است. به هين سبب به سوي عراق حركت نمود.

كه اگر پيش بيني و روال عادي پيش مي رفت و امام همام به كوفه مي رسيد و پايگاه فكري و فرهنگي شيعه را در اختيار مي گرفت آنگاه با ساماندهي تشكل همسو و با فراگيري انقلاب خويش مي توانست با حزب حاكم عثمانيه به ستيز بر بر خيزد و با توجه به حمايت گسترده نيروهاي پر توان و با توجه به بي تجربگي حاكم تازه به دوران رسيده بني اميه يعني يزيد، اين اطمينان فراهم بود كه تشكل همسوي اهل بيت عليهم السلام بر رقيب خويش چيره شده و كوفه براي بار دوم عاصمه تشيع و استقرار انديشه هاي علوي گردد. اين پيش بيني از باورهايي است كه هر كسسس به اوضاع اجتماعي و سياسي ان زمان آشنا مي بود براي وي اطمينان حاصل مي شد.