عامل ديگري كه مي توان گفت در دگرگوني اوضاع كوفه نقش ايفا نمود سابقه زياد بن ابيه مي باشد. معاويه بعد از شهادت امير المومنين زياد بن ابيه را با حفظ سمت استاندار كوفه قرار داده و دست وي را در انجام جنايت باز گذاشت. هدف معاويه از اين اقدام، بهره وري از خباثت و خوي خشونت بار وي بود. كه چنين فرد نابخرد را به پايگاه فكري تشيع عاصمه علي عليه السلام مسلط مي سازد. زيرا بيشتر خطر مردمي به پادشاهي معاويه از جانب انديشه شفاف شيعه بود، كه مركز شكوفايي ان را كوفه تشكيل مي داد. زياد با اختيار تامي كه از جانب معاويه گرفت جنايات را به حد اعلا رساند و شيعيان علي را هر كجا مي يافت به شهادت مي رساند. حتي اگر كسي متهم به شيعه بود از عقوبت وي در امان نبود. زياد مردم را در كنار ميدان دار الاماره جمعه گرد آورده بود مردم را به زور وادار مي كرد از علي اظهار بي زاري كنند، هر كسي سر پيچي مي كرد از دم تيغ مي گذشت. [1] .

زياد از خون شيعيان علي، در عراق جوي خون روان ساخت و ياران سترگ علي مانند رشيد هجري، حجر بن عدي به دستور وي و بدست عمال وي به شهادت رسيدند. [2] زياد از خود جنايات ماندگار به يادگار نهاد. تسمه از گرده مردم كوفه كشيد.

اينك عبيد الله پسر همان پليد است و همان ماموريت از جانب حاكميت حزب عثماني دريافت نموده است و خاطرات تلخ پدرش هنوز در ذايقه مردم را آزار مي دهد. به نظر مي رسد وقتي مردم كوفه از ورود عبيد الله به شهر كوفه، ان هم دار الاماره با خبر شدند ان خاطرات در ذهن ها تداعي و باعث ايجاد رعب بيشتر شده باشد.