رد بيعت يعني رسما دست رد زدن به حاكميت حزب عثمانيه و چالشگري آشكار عليه آنان. امام با رد آشكار بيعت بخش بزرگي از جهان اسلامي را متوجه سرپيچي از بيعت خويش نمود كه اين خبر مهم در كوفه و شهرهاي بزرگ ان زمان مطرح شد كه حسين عليه السلام با يزيد بيعت نكرده و از شهر ديار خويش نيز بيرون آمده است. مردم كوفه نيز با شنيدن سر پيچي امام حسين عليه السلام از بيعت با يزيد به وي نامه ها نگاشتند و حضرت را به سوي عراق و كوفه فرا خواندند. [1] انگيزه امام از عدم پذيرش بيعت پايان دادن به حاكميت بني اميه مي باشد و آشكار است كه امام همام رهبري را حق خود كه از عترت ال رسول الله (ص) مي باشد، مي داند، تلاش خواهد نمود كه رهبري جامعه را به عهده گرفته تا به اهداف پاك خويش دستيازي نمايد.

بر همين اساس در گفتار امام نيز به طور شفاف سخن از رهبري خودش ‍ است كه حضرت براي رسيدن به اهداف بزرگ بايد با سر نگوني بني اميه رهبري را كه حق الهي خودش مي باشد به عهده گيرد كه بر برخي از شواهد اشاره مي شود.