با دو سوال مواجه خواهيم شد و خوب است كه جواب اينها را قبلا بدانيم كه هم خود ما روشن باشيم و هم از عهده جواب برآييم. يكي اينكه چرا امام حسين شهيد شد؟ ديگر اينكه چرا ائمه دين دستور دادند كه عزاي امام حسين هميشه اقامه شود و در نتيجه ما وقتها و عمرها و پولها و نيروها و انرژيها هر سال در دو ماه محرم و صفر و بلكه در غير اين دو ماه صرف كنيم.

راجع به قسمت اول بايد بگوييم در اين زمينه خيلي حرفهاي گفته شده. دشمنان گفته اند امام حسين قصد حكومت داشت و كشته شد، هدف شخصي داشت و نرسيد. دوستان نادان گفته اند كشته شد كه گناهان امت بخشيده شود. جنبه آسماني و خيالي به قضيه دادند، آن را گفتند كه نصاري درباره مسيح گفته بودند. حقيقت همان است كه خود امام حسين فرمود در مواردي از قبيل: ما خرجت اشرا و لا بطرا. . . الا ترون ان الحق لا يعمل به، و ان الباطل لا يتناهي عنه، ليرغب المومن في لقاء الله محقا. . . ايها الناس ‍ من راي سلطانا جائرا. . . .

در قسمت دوم هم بايد گفت تكاليف شرعي بدون حكمت نيست. منظور اين بوده كه همدردي و تسليتي باشد. براي خاندان پيغمبر، به قول روضه خوان ها زهرا را خوشحال بكنيم، خيال مي كنيم هر اندازه ما گريه كنيم تسلي خاطر بيشتري براي حضرت زهرا و حضرت امير را كه هميشه آرزوي شهادت مي كشيدند و فخر خود مي دانستند كوچك كرده ايم و خيال مي كنيم هنوز هم بعد از هزار و سيصد و بيست سال در حال جزع و فزع مي باشند. بلكه مقصود اين است كه داستان كربلا به صورت يك مكتب تعليمي و تربيتي هميشه زنده بماند. [1] .