اولين وظيفه علما اين است كه با نقاط ضعف مردم مبارزه كنند، نه آنكه از آنها استفاده كنند. مثلا در جريان مجالس عزاداري و وعظ و خطابه، امروز دو نقطه ضعف در مردم هست؛يكي اينكه علاقه شديد دارند كه در مجالس، اجتماع، ازدحام زياد شود، ديگر اينكه مي خواهند از لحاظ گريه، مجلس بگيرد و شور به پا شود و كربلا شود. اينجا است كه يك خطيب، سر دو راهي قرار مي گيرد: ازدحام را زياد كند و مجلس را كربلا كند، يا حقايق را بگويد كه احيانا نه ازدحام مي شود و نه شور و واويلا.

علما بايد با عوامل پيدايش تحريفات مبارزه كنند، جلو تبليغات دشمنان را بگيرند، دست دشمنان را كوتاه كنند، با اسطوره سازي مبارزه كنند. مثلا كتاب لولو و مرجان حاجي نوري كه يك نوع قيام به وظيفه به نحو شايسته است كه اين مرد بزرگ كرده است و ما امروز از نتيجه كار اين مرد بزرگ استفاده مي كنيم. علما بايد فضايح و رسوايي دروغگويان را ظاهر كنند. (لهذا مي گويند از موارد جواز غيبت، جرح راوي حديث است. ) علما بايد متن واقعي احاديث معتبر، سيماي واقعي شخصيت هاي بزرگ، متن واقعي حوادث تاريخي را در اختيار مردم بگذارند و به دروغ بودن دروغ ها اشاره و تصريح كنند. [1] .