(امام حسين عليه السلام) شب عاشورا كه اصحاب و اهل بيتش را جمع مي كند و از آنها تمجيد و تشكر مي كند. بعد به آنها مي گويد: بدانيد از همه شما متشكر و ممنونم، ولي بدانيد كه دشمنان با شما كاري ندارند، و اگر بخواهيد برويد مانع شما نمي شوند، من هم از نظر شخص خودم كه با من بيعت كرده ايد، بيعت خودم را از دوش شما برداشتم و محذور بيعت هم با من نداريد، هر كس مي خواهد برود آزاد است.

حسين عليه السلام از اهل بيت و اصحابي كه درباره آنها گفته است كه اهل بيتي بهتر و باوفاتر از اينها سراغ ندارم، اين مقدار استغناء نشان مي دهد و هرگز سخناني از اين قبيل كه من را تنها نگذاريد، من غريبم، مظلومم، بيچاره ام نمي گويد. البته تكليف دين خدا را بر نمي دارد، لذا با افراد كه اتمام حجت مي كرد، اگر در آنها تمايل به ماندن نمي ديد به آنها مي گفت: از اين صحنه دور بشويد؛ زيرا كه من نمي خواهم شما به عذاب الهي گرفتار شويد؛ چون از كسي استمداد بكنم و او صداي استمداد مرا بشنود و مرا مدد نكند، خداوند او را به عذاب جهنم مبتلا خواهد كرد.

اين درس استغناء درس كوچكي نبود. همين استغناء بود كه بعدها روحيه استغناء به وجود آورد و چقدر قيام ها و نهضت ها به وجود آمد. [1] .