اين جريان خيلي عجيب است، شوخي نيست؛ جرياني كه هميشه اعجاب مرا برمي انگيزد اين است: ابا عبدالله در روز عاشورا چنان قدم بر مي دارد كه كأنه آينده روشن يعني آثار نوراني نهضت خودش را به چشم مي بيند. او شك نداشت كه با همين شهيد شدن پيروز شد. شك نكرد كه روز عاشورا پايان اين است كه بايد هر چه دارد در راه خدا بدهد؛ يعني پايان كشت است، و از روز عاشورا آغاز بهره برداري از اين نهضت است. همانگونه كه همين طور هم شد. ما مي بينيم كه كشته شدن حسين عليه السلام همان، و پيدا شدن جنبش ها و حركت ها و همدردي ها و طغيان ها عليه دستگاه اموي همان.