حسين عليه السلام در اواخر عمر معاويه نامه اي به او مي نويسد و او را زير رگبار ملامت خود قرار مي دهد و از آن جمله مي گويد: معاويه بن ابي سفيان! به خدا قسم، من از اينكه الان با تو نبرد نمي كنم، و مي ترسم در بارگاه الهي مقصر باشم. مي خواهد بگويد خيال نكن اگر حسين امروز ساكت است، در صدد قيام نيست. من به دنبال يك فرصت مناسب هستم تا قيام من مؤثر باشد و مرا در راه آن هدفي كه براي رسيدن به آن كوشش ‍ مي كنم، يك قدم جلو ببرد.

روز اولي كه از مكه بيرون مي آيد، در وصيتنامه اي كه به محمد بن حنفيه مي نويسد، صريحا مطلب را ذكر مي كند: اني ما خرجت اشرا و لا بطرا و لا ظالما، و انما خرجت لطلب الاصلاح في امه جدي، اريد ان امر بالمعروف و انهي عن المنكر. [1]