قبل از مردن معاويه و همچنين بعد از مردن او در دوره يزيد چه در وقتي كه امام در مدينه بود و چه در مكه و چه در بين راه و چه در كربلا، آنها از امام فقط يك امتياز مي خواستند و اگر آن يك امتياز را امام به آنها مي داد نه تنها كاري به كارش نداشتند انعام ها هم مي كردند و امام هم همه آن تحمل رنجها را كرد و تن به شهادت خود و كسانش داد كه همان يك امتياز را ندهد. آن يك امتياز فروختن رأي و عقيده بود. در آن زمان صندوق و انتخاباتي نبود، بيعت بود. بيعت آن روز راي دادن امروز بود. پس امام اگر يك راي غير وجداني و غير مشروع مي داد شهيد نمي شد، شهيد شد كه راي و عقيده خودش را نفروخته باشد. [1]