و وصينا الانسان بوالديه احسانا حملته امه كرها و وضعه كرها و حمله و قصاله ثلاثون شهرا حتي اذا بلغ اشده و بلغ اربعين سنه قال رب اوزعني ان اشكر نعمتك التي انعمت علي و علي والذي و ان اعمل صالحا ترضاه و اصلح لي في ذريتي اين تبت اليك و اني من المسلمين؛ [1] ما انسان را سفارش كرديم به نيكي نسبت به پدر و مادر. مادرش به سختي بار او را كشيد و به سختي به زمين نهاد.

مدت بارداري تا جدا شدن از شير خوارگي مجموعا سي ماه بود، تا رسيد به سن چهل سالگي و گفت: پروردگارا؟ به من القا كن كه نعمت تو را كه به من و پدر و مادرم انعام كرده اي شكر گزاري و قدرداني كنم، و عمل صالحي كه موجب رضا و خشنودي تو باشد به جا آورم. پروردگارا! نسل مرا صالح گردان. من به سوي تو بازگشت مي كنم و از كساني هستم كه تسليم امر تو هستند.

اين آيه، طرز فكر و انديشه يك نسل صالح را ذكر مي كند. گفته شده كه اين آيه درباره حضرت سيد الشهداء عليه السلام است. [2]