دوّمين امري كه بايد مسلمانان به آن عمل كنند تا از مشكلات فعلي رهايي يافته و عزّت از دست رفته خود را باز يابند اين است كه برادري و اخوّت اسلامي به ميان مسلمانان بازگردد، چنانكه خداوند متعال مي فرمايد: «إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ إِخْوَةٌ» [1] .

امّا متأسّفانه اكنون مسلمانان نه تنها با هم برادر نيستند، بلكه يكديگر را بيگانه مي خوانند.

چنانچه اخوّت اسلامي در جامعه حاكم باشد هر فرد مسلمان مي تواند در هر كشور از كشورهاي اسلامي از تمامي مزايا و آزاديهاي فردي و اجتماعي دين مبين اسلام برخوردار باشد كه موارد ذيل از آن جمله است:

1) به تمام بلاد اسلامي سفر كند بي آنكه نيازي به گذرنامه، ويزا و مانند آنها داشته باشد.

2) بدون در نظر گرفتن تابعيّت اين دولت يا آن دولت، بتواند بر طبق موازين شرع مقدّس در باب نكاح، به فرد مسلمان مورد نظر دختر بدهد و از خانواده مسلمان مورد نظر دختر بگيرد.

3) حق اقامت و سكونت در هريك از بلاد اسلامي را كه بخواهد، داشته باشد.

4) هيچ محدوديّتي در تجارت و صنعت و كسب دلخواه او - بجز درآمدهاي حرام - در جاي جاي كشورهاي اسلامي نباشد.

5) بتواند در تمام بلاد اسلامي خانه و زمين و ساير املاك خريداري كند.

6) هيچ گونه منعي در زراعت و ساختن عمارت در هر منطقه از مناطق اسلامي براي او نباشد.

7) در انجام هرگونه فعاليت سياسي و اقتصادي و اجتماعي و غيره در تمام بلاد اسلامي آزاد باشد اعم از تشكيل حزب، تأسيس و راه اندازي راديو و تلويزيون، انتشار مجله و روزنامه و حتّي تلاش و رقابت صحيح براي رسيدن به حكومت و...

به طور كلّي در همه شئون با ساير مسلمانها مساوي باشد چون مسأله زبان، شكل، محلّ تولد، محلّ سكونت و امثال آن در اسلام سبب برتري قومي بر قوم ديگر نمي شود و همه مسلمانها در حكومت اسلام از حقوق برابر برخوردارند، چنانكه در روايات و تواريخ آمده است كه به مجرّد آنكه فردي به دين اسلام مي گرويد در همه حقوق با رهبر حكومت اسلامي برابر بود.