از بارزترين ويژگيها و اوصاف امام حسين عليه السلام اين است كه در تمام زندگي، گفتار و رفتار و كردارش طبق رضايت حق و در مسير الهي بود. جز از رضاي خدا دم نزد و جز خدا نديد و جز سخن خدا نشنيد و راستي كه او به تمام معني يك بنده سراپا تسليم الهي بود. به نمونه هايي در اين رابطه اشاره مي شود:

1. قيام براي خدا: آن حضرت فرمودند: «اَللّهُمَّ اِنَّكَ تَعْلَمُ اِنَّهُ لَمْ يَكُنْ ما كان مِنّا تَنافُسا في سُلْطانٍ، وَلا اِلْتِماسا مِنْ فُضُولِ الحُطامِ وَلكِنْ لِنَرَي الْمَعالِمَ مِنْ دينِكَ ونُظْهِرَ الاِْصْلاحَ في بِلادِكَ وَيَأْمَنَ المَظْلُومُونَ مِنْ عِبادِكَ وَيُعْمَلَ بِفَرائِضِكَ وسُنَّتِكَ وَاَحْكامِكَ؛ [1] .

بار خدايا! تو خود مي داني آنچه از ما سر زد، رقابت براي دستيابي به سلطنت و آرزوي زياد كردن كالاي بي ارزش دنيا نبوده است؛ بلكه براي اين بوده كه نشانه هاي دين تو را افراشته ببينيم و اصلاح را در شهرهايت آشكار نماييم و بندگان ستمديده ات امنيت يابند و به واجبات و سنّتها و احكام تو عمل شود.»

2. درخواست خشنودي خدا: امام حسين عليه السلام در كنار قبر پيامبر اكرم صلي الله عليه و آله به درگاه خداوند عرض مي كند: «اَللّهُمَّ اِنّيِ اُحِبُّ الْمَعْرُوفَ وَاُنْكِرُ الْمُنْكَرَ وَاَنَاْ اَسْئَلُكَ يا ذَالْجَلالِ [2] وَالاِْكْرامِ بِحَقِّ القَبْرِ ومَنْ فيهِ اِلاّ اَخْتَرْتَ مِنْ اَمْري هذا ما هُوَ لَكَ رِضا وِلِرَسُولِكَ فيهِ رِضي؛ [3] خدايا! براستي من معروف را دوست دارم و منكر را زشت مي دارم. اي خداي بزرگ و بزرگوار! من از تو مي خواهم به حق اين قبر [پيامبر اكرم] و كسي كه درون آن است، كه براي من در اين قيام آنچه رضايت تو و پيامبرت در آن است پيش آوري.»

3. هرچه خدا بخواهد: پس از آنكه امام حسين عليه السلام از مدينه به سوي مكه حركت كرد، در مكه سخنان زيادي ايراد فرمود. در يكي از آنها فرمود: «اَلْحَمْدُ للّه ِ وَما شاءَ اللّه ُ وَلا قُوَّةَ اِلاّ باللّه ... رِضَي اللّه ِ رِضانا اَهْلُ الْبَيْتِ نَصْبِرُ عَلي بَلائِهِ؛ [4] سپاس براي خداست، آنچه خدا بخواهد [همان خواهد بود] و قوتي جز براي خدا نيست...، خشنودي خدا، خشنودي ما اهل بيت است و در مقابل بلاي او صبر مي كنيم.»

4. فقط براي خدا: هنگامي كه تير به سينه حضرت اصابت كرد و به زمين افتاد فرمود: «بِسمِ اللّه ِ وباللّه ِ وَفي سَبيلِ اللّه ِ وَعَلي مِلَّةِ رَسُولِ اللّه ِ؛ [5] به نام خدا و به ياد خدا و در راه خدا و بر دين رسول خدا [شهيد مي شوم].»



الهي در رهت از سرگذشتم

هم از عون و هم از جعفر گذشتم



رضا دادم تنم بي سر بگردد

ستوران بر همه پيكر بگردد



رضا دادم كه اكبر كشته گردد

تن پاكش به خون آغشته گردد



زكينه پيكرم پامال گردد

زعشقت سَرْ زنِي بر دار گردد



امام حسين عليه السلام نه تنها در لحظه شهادت زمزمه «في سَبيل اللّه » به زبان داشت بلكه هميشه در صبحگاهان و شامگاهان اين دعا را به زبان داشت: «بِسمِ اللّه ِ وبِاللّه ِ ومِنَ اللّه ِ و اِلَي اللّه وَفي سَبيلِ اللّه ِ وَعَلي مِلَّةِ رَسُولِ اللّه ، وَ تَوَكَّلْتُ عَلَي اللّه ِ، وَلا حَوْلَ وَلا قُوَّةَ اِلاّ باللّه العَلِيِّ العَظيمِ. اَللّهُمَّ اِنّي اَسْلَمْتُ نَفْسي اِلَيْكَ، وَوَجَّهْتُ وَجْهي اِلَيْكَ وَفَوّضْتُ اَمْري اِلَيْك، اِيّاكَ اَسْأَلُ العافيةَ مِنْ كُلِّ سُوءٍ في الدُّنيا والآخِرةِ؛ [6] به نام خدا و به ياد خدا، از خداوند و به سوي او، و در راه او، بر آيين پيامبر او، و بر خداوند توكل كردم و نيرو و قدرتي جز به [اراده] خداوند بزرگ نيست. پروردگارا! جانم را به تو تسليم كرده و چهره ام را به سوي تو گردانده و كارم را به تو واگذار نموده و از تو سلامتي از هر بدي در دنيا و آخرت را خواهانم.»

در سراسر دعاي فوق خدامحوري، رضايت الهي، و خشنودي به رضايت خداوند موج مي زند.