اكثر انبياي الهي، به ويژه پيامبران اولوالعزم، هرگاه به مشكلي بزرگ برخورد نمودند، براي حلّ آن، خداوند متعال را به انوار طيّبه پنج تن آل عبا عليهم السلام سوگند مي دادند. [1] برخي از آنها وقتي به نام امام حسين عليه السلام مي رسيدند، غمگين مي شدند و اشك مي ريختند. وقتي از علت آن سؤال كردند، خبر شهادت مظلومانه اباعبداللّه الحسين عليه السلام را شنيدند و به عزاداري پرداختند.

ابن عباس مي گويد: از پيامبرگرامي اسلام سؤال كردم: آن كلماتي كه حضرت آدم عليه السلام از پروردگارش دريافت نمود و به واسطه آن توبه اش پذيرفته شد، چه بود؟

پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم فرمود: حضرت آدم از خدا خواست به حقِ محمّد، علي، فاطمه، حسن و حسين عليهم السلام توبه اش پذيرفته شود. خداوند نيز توبه او را قبول كرد. [2] .

در الدّرّالثّمين، در تفسير قول خداوند: «فتلقّي آدم مِن رَبّهِ كلماتٍ» اين گونه آمده است: حضرت آدم بر ساق عرش، نام هاي پيامبر صلي الله عليه و آله و سلم و ائمه عليهم السلام را مشاهده كرد و جبرئيل به او تلقين كرد كه بگويد: «يا حميدُ بِحقِّ محمدٍ، يا عالِيُ بحقِّ عليّ، يا فاطرُ بحقِّ فاطمةَ، يا مُحسنُ بحقِّ الحسن و الحسين و منكَ الاحسانُ»

هنگامي كه حضرت آدم عليه السلام نام امام حسين عليه السلام را بر زبان جاري ساخت، گريان شد و قلبش خاشع گرديد. حضرت آدم عليه السلام گفت: اي جبرئيل! چرا پس از گفتن نام حسين، قلبم شكست و اشكم جاري گرديد؟

جبرئيل خبر شهادت امام حسين عليه السلام و چگونگي مصائب او را تشريح نمود و هردو چون مادر جوان مرده، عزاداري و گريه و ناله نمودند. [3] .

نظير اين توسّلات و خبريافتن از شهادت امام حسين عليه السلام براي نوح، ابراهيم و اسماعيل عليهم السلام زكريّا، سليمان، موسي، عيسي عليهم السلام، نيز ذكر شده است. [4] .

اين كه خداوند متعال قبل از تولد امام حسين عليه السلام در عالم دنيا، پيامبران و اولياي خودش را با حادثه عاشوراي حسيني آشنا مي كند و چشم آن ها را اشك بار مي سازد، از عظمت و ارزش والاي حسين بن علي عليه السلام و قيام و شهادت وي حكايت مي كند، گرچه دست يابي به فهم عميق آن، در فكر بشر نمي گنجد.