انس مي گويد:

در خدمت امام حسين عليه السلام بودم. كنيزي داخل شد و شاخه ي گلي به امام حسين عليه السلام هديه كرد. امام در برابر آن، وي را آزاد ساخت. هنگامي كه از علت اين كار پرسيدم، فرمود: خداوند اين ادب را به ما آموخته است، آن جا كه مي فرمايد: «و اذا حييتم بتحية فحيوا بأحسن منها». [1] .

آن گاه فرمود: تحيت بهتر، همان آزاد كردن او است. [2] .