اصحاب حسين عليه السلام تركيبي از آزادگان و بردگان آزاد شده بود و شيوه رفتار امام هم نسبت به نقش آفرينان و ايثارگران يكسان بود رنگ، قوميت، موقعيت و نژاد آنان در نظر و قضاوت وي تاثيري نداشت و مساوات حاكم بود چنان كه دو نفر از عده معدودي كه امام خود را به بالين آنان رسانيد برده آزاد شده بودند. «جون » يكي از آنها بود كه وقتي به شهادت رسيد امام خود را به بالين وي رسانيد و حشر او را با «ابرار» كه مقامي برتر از متقين است از خدا درخواست كرد «خدايا در آن جهان او را با «ابرار» محشور كن. ديگر مردي رومي است كه وقتي از اسب بر زمين افتاد اباعبدالله عليه السلام خون را از جلو چشمانش پاك كرد و صورتش را بر صورت وي گذاشت. اين صورت بر صورت نهادن منحصر به همين غلام و فرزندش علي اكبر بود «فوضع خده علي خده... متبسم الي ربه...» صحنه خونين كربلا متضمن پيامهاي اخلاقي، اجتماعي، توحيدي، اعتقادي، عرفاني، اندرزي و پرخاشگري است كه با جانبازيهاي كم سال ترين (طفل شيرخوار اباعبدالله عليه السلام) تا كهنسالترين مرد (جابربن عروه غفاري) و زن (زوجه عبدالله بن عمر كلبي) تجسم پيدا كرد و هر يك عهده دار نقشي بودند.» [1] در آن روز هيچ كدام از اصحاب حسين عليه السلام در برابر دشمن ضعفي از خود نشان ندادند، فرار نكردند و به سپاه دشمن نپيوستند.