امام حسين عليه السلام در خطبه هايي به پايمال شدن قوانين الهي و پيدايي مفاسد اجتماعي تصريح مي كند و اصلاح امت جد بزرگوار و تحقق فريضه الهي امر به معروف و نهي از منكر را در جامعه مي خواهد. «وي در وصيتنامه اي به محمد بن حنفيه مي نويسد: «اني ما خرجت اشرا ولا بطرا و لا مفسدا و لا ظالما و انما خرجت لطلب الاصلاح في امة جدي اريد ان آمر بالمعروف وانهي عن المنكر» در بين راه هر چه خبرهاي مايوس كننده تر از كوفه مي رسيد خطبه اي داغتر از خطبه قبلي مي خواند... از آن جمله است: آيا نمي بينيد قوانين الهي پايمال مي شود؟ آيا نمي بينيد اين همه مفاسد پيدا شده و احدي نهي نمي كند و احدي هم باز نمي گردد؟ در چنين شرايطي يك نفر مؤمن بايد از جان خود بگذرد و لقاي پروردگار را در نظر بگيرد» [1] امام زندگي با ستمگران را مايه ملامت و مردن را شهادت در راه حق مي بيند و سكوت در برابر حاكم جابر را گناهي نابخشودني مي شمارد... و براي جلوگيري از نقض و جابجايي احكام الهي و حفظ حرمت خون مسلمانان خود را سزاوارتر از ديگر افراد مي شناسد. و «مي گويد: «وانا احق من غيري » و من از تمام افراد ديگر براي اين كه دستور جدم را عملي سازم شايسته ترم. وقتي انسان حسين عليه السلام را با اين صفات و خصايص مي شناسد مي بيند حق است و سزاوار است كه نام او زنده بماند.» [2] و اين كه هر انسان آزاده اي حسين عليه السلام را دوست مي دارد به خاطر اين است كه وي خود را در راه حق و عدالت و اجتماع انساني فدا كرد.