اي غمين ز اشتياق حضرت او

روز و شب مايل به زيارت او



تو از او دور نيستي بالله

«قبره في قلوب من والاه»



در طول تاريخ انسانهايي بوده و هستند كه پس از مرگشان، زندگي و حياتشان ادامه پيدا كرده و با مرگ بدنشان، وجودشان و شخصيت و انديشه شان ادامه يافته است. مردان خدا و شخصيتهاي الهي، همانگونه كه در زمان حيات خويش استوانه دين و محور انسانيت و پشتوانه حق و عدالت هستند، در زمان پس از مرگ نيز آرامگاه و زيارتگاهشان پشتوانه حق و عدالت و فضيلت است. و در اين ميان، زيارت مشهد حسيني از ويژگيهاي برجسته اي برخوردار است. آنانكه توفيق پيدا مي كنند و به زيارت مرقد مطهرش مشرف مي شوند، روي به آستان امام حسين (ع) آورده و به جانب اين مدرسه عشق و فضيلت و دانشگاه كمال و تربيت مي گرايند. اينگونه تربيت اجتماعي و يك چنين موسسه تهذيب اخلاق و ادب، براي هيچ ملتي از ملل گيتي ميسر و مقدورنيست.

البته ملحدين و معاندين و مخالفين مكتب تشيع به خيال خود شبهات و اشكالهاي مي كنند و مي گويند: «زيارت قبور، بت پرستي است؟!» در حالي كه هر كس كه به زيارت قبور ائمه (ع) مي رود هرگز به عنوان «بت» آنها را زيارت نمي كند. چه كسي است كه حسين بن علي (ع) راخدا بداند؟!! شيعه، امام را مقرب درگاه خدا مي داند و با توسل به او قربي به خدا پيدا مي كند، همانطور كه خودش در قرآن مجيد فرمود:«به سوي او وسيله بگيريد» [1] امام را وسيله الهي مي داند. زيرا توسل و شفاعت، بعدي از ابعاد زيارت است كه زائر از اين طريق خود را به درگاه الهي نزديك مي كند، و پيشوايان ما وعده فرموده اند كه از زائران خود دستگيري كنند.

امام رضا (ع) مي فرمايد: «هر امامي بر گردن دوستان و پيروانش عهد و پيماني دارد و وفاي به اين عهد، بإ؛،،ّّ زيارت قبر آنان ممكن مي باشد. و كسي كه به شوق زيارت آنها و با تصديق به فضيلت آنها به سوي قبور آنها برود مورد شفاعت ائمه در قيامت قرار مي گيرد.

پس هر زائري بايد بكوشد تا از اين شفاخانه فيض، استشفاي دردهاي دروني و امراض قلبي و اندروني خود را خواسته، خواستار آن شود كه صفاي دل و دوستي خاطر و پاكيزگي روح و قداست روان و سلامت تن، از خدمت آفريدگار جهان به وي عطا گردد، تا اينكه هم ظاهر او به جمال و كمال آراسته شود و هم باطن وي از آلودگي ها پاك و مصفا گردد.

هر زائري كه با معرفت و شناخت مقام صاحب اين مرقد و اهداف او به زيارت برود، از صاحب قبر الهام مي گيرد و اصول و تعاليم مكتب را به ياد مي آورد، و هر زيارت و سلام او سرشار از اين آموزشها و الهام ها است.

از طرفي زيارتنامه هاي وارده، و خواندن هر كدام از آنها، خواننده و زائر را به دقت و تفكر واداشته، متذكر تاريخ و احوال انبيا و اولياي معصوم مي گرداند. تأمل در زيارت عاشورا و ديگر زيارات، اين مطلب را به خوبي روشن مي سازد كه امامان به اين وسيله در صدد ساختن انسانهاي مؤمن و متعهد بوده اند، لذا به آنها تعليم داده اند كه در زيارت امام حسين (ع) از خداوند بخواهند كه زندگي و مرگشان را «حسين گونه» قرار دهد، و آنها را در دينا و آخرت همراه آن حضرت بدارد: «اللهم اجعل محياي محيا محمد و آل محمد، و مماتي ممات محمد و آل محمد... و ان يجعلني معحكم في الدنيا و الاخرة».

به اميد به اينكه خداوند متعال توفيق زيارت حضرتش را در دنيا و شفاعتش را در روز قيامت نصيب ما گرداند، به آثار و بركاتي كه زيارت سيدالشهدا (ع) به دنبال دارد مي پردازيم: