سؤمين اثر مهم تربيتي قيام و شهادت سيدالشهدا (ع)، بالا بردن محبوبيت خاندان حضرت علي (ع) در اجتماع اسلامي و شناساندن بيشتر و بهتر آنان به مردم بوده است.

مسئله داشتن محبوبيت و قبضه كردن افكار اجتماع از مسائل حياتي و مهمي است كه همواره مورد نظر حكومتها بوده و هست. حكومتها هر چند به طور اكثر تكيه گاه بزرگي جز قدرت ندارند، اما به خوبي مي دانند كه نيرومندتر از قدرت نظامي، جايگاهي است كه در دلهاي مردم مي باشد، وسعي دارند آن را براي خويش به دست آورند. معاويه نيز با همه تلاشهاي شيطاني خود به طور كلي مي خواست دو چيزرا به دست آورد: يكي محبوبيت بخشيدن به خاندان و شجره خبيثه بني اميه، و ديگري سقوط خاندان و شجره طيبه حضرت علي (ع) از محبوبيت. متأسفانه معاويه در اين تلاش خود موفقيت بسياري هم كسب كرد. اما با ظهور حماسه حسيني و جانبازيهاي مردان راستين خدا، نفوذ معنوي و اعتبار روحاني عميقي براي سيدالشهدا و اهل بيت (ع) ايجاد نمود. به طوري كه هر چه از آن واقعه مي گذشت مردم بيشتري به خاندان حضرت علي (ع) جذب مي شدند اين محبوبيت رفته رفته چنان بالا گرفت كه عده اي براي خونخواهي و به نام هوا داران از خاندان رسول خدا (ص) دست به قيام زدند.

آري، اگر حسين بن علي (ع) پيش از نهضت مردانه اش به عنوان امام وقت و سبط پيغمبر و فرزند علي و فاطمه، و بزرگترين شخصيت از خاندان وحي شناخته مي شد، پس از قيام با حفظ مقامات سابق، به نام عاليترين و كاملترين نمونه مردانگي و مجاهدت و فداكاري در راه خدا و حقيقت شناخته شد.

«مسيوماربين آلماني» در اين خصوص مي نويسد: «مهمترين اثر اين نهضت اين بود كه رياست روحاني كه در عوالم سياست اهميت شاياني داشت، مجدداً به دست بني هاشم افتاد، و به ويژه در بازماندگان حسين (ع) مسلم گرديد، و چندي طول نكشيد كه (حكومت) ظلم و جور معاويه و جانشيان او منهدم شد و در كمتر از يك قرن قدرت از بني اميه سلب گرديد. منهدم شدن (قدرت) بني اميه به قسمي شد كه امروز نام و نشاني از آنها نمودار نيست و اگر در متن كتب تاريخي نامي از اين قوم ذكر شده در تعقيب آن هزاران نفرين و ناسزا هم نوشته شده است، واين نيست مگر به واسطه قيام امام حسين (ع) و ياران با وفاي او» [1] .