مرحوم سيد بن طاووس قدس سره از محمد بن داود نقل كرده اند كه مي گفت:

همسايه اي داشتم كه معروف به «علي بن محمد» بود. ايشان برايم گفت كه من از ايام جواني، هر ماه به زيارت حضرت امام حسين عليه السلام مي رفتم تا اينكه سن من بالا رفت و نيروي جسمم ضعيف شد و چند وقتي زيارت كربلا را ترك كردم. پس از مدتي به قصد زيارت كربلا، پياده حركت كردم. پس از چند روز به كربلا رسيدم و به زيارت حضرت امام حسين عليه السلام نائل شدم. سلام دادم و دو ركعت نماز بجا آوردم و


بعد از زيارت و نماز، از فرط خستگي راه، كنار حرم خوابم برد!

در عالم خواب ديدم كه به خدمت آقاي خودم، حضرت ابي عبدالله الحسين عليه السلام مشرف شده ام. حضرت رويشان را به بنده كردند و فرمودند: «اي علي، چرا به من جفا كردي با اينكه نسبت به من خوبي و نيكي مي كردي؟!».

عرض كردم: اي آقاي من، بدنم ضعيف شده است و توانايي خود را از دست داده ام و توان آمدن ندارم. اكنون نيز چون فهميده ام كه آخر عمر من است، با آن حالي كه داشتم، اين چند روز راه را به عشق شما به زيارت آمدم. من روايتي از شما شنيده ام و دوست داشتم كه آن را از خود شما بشنوم!

حضرت فرمودند: آن روايت را بگو! گفتم: چنين نقل شده است كه فرموده ايد: من زارني في حيوته، زرته بعد وفاته! هر كه مرا در حال حياتش زيارت كند و به زيارت من نائل گردد، من هم بعد از وفاتش او را زيارت مي كنم و به زيارت او مي آيم.

حضرت فرمودند: بله، من گفته ام! حتي اگر او را (زيارت كننده ام را) در آتش ببينم، نجاتش خواهم داد. [1] .