آخوند ملامحمد كاظم هزار جريبي قدس سره فرمود: از آقاي ميرزا محمد شهرستاني كه عالم جليل القدري بود و بر جنازه ي سيد بحرالعلوم نماز خواند، شنيدم كه فرمود:

من در اوايل جواني، مجاورت زمين كربلا را اختيار كرده بودم. رفيق صالح و پرهيزگاري داشتم كه مجاور نجف اشرف بود. او اهل خاتون آباد و اسمش حاج حسنعلي بود. وي پيوسته به من تكليف مي كرد كه به نجف برويم و در آنجا مجاورت نماييم، زيرا سكونت در كربلا قساوت مي آورد، و مجاورت در نجف اشرف به مراتب بهتر از كربلا است. بالاخره شبي خواب ديدم كه در رواق حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام هستم و همان رفيقمان - حاج حسنعلي - هم آنجا بود و مجاورت كربلا


را براي من، انكار مي كرد! ناگاه ديدم حضرت امام زمان عليه السلام در رواق تشريف دارند!

حاج حسنعلي خدمت آن حضرت آمد و عرض كرد: شما اينجا تشريف داريد و مردم براي زيارت شما، به سامرا مي آيند؟! حضرت فرمودند: آنجا هم هستم! سپس با دست مبارك به ضريح اشاره كردند و فرمودند: «بحق اميرالمؤمنين لا يقودون احدا من كربلا الي جهنم!». يعني: به اميرالمؤمنين عليه السلام قسم، كه هيچ كس را از كربلا به سوي جهنم نمي برند! سپس فرمودند: «به شرط اين كه شبي را در آنجا مانده باشد!»

من گمان كردم كه مقصود آن حضرت، از بيتوته در كربلا اين است كه در آنجا مشغول عبادت باشد. بنابراين عرض كردم: ما شبها، تا هنگام طلوع آفتاب، مي خوابيم. حضرت فرمودند: «اگر چه تا هنگام طلوع آفتاب خوابيده باشد!»

به همين جهت من مجاورت زمين كربلا را اختيار كردم. [1] .