مرحوم تاج الدين حسن سلطان محمد قدس سره در كتاب تحفة المجالس مي نويسد:

در بغداد مرد فاسقي بود، كه در هنگام احتضار وصيت كرده بود كه مرا به نجف اشرف ببريد و در آنجا دفن كنيد. شايد خداوند مرا بيامرزد و به خاطر حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام ببخشد.

چون وفات كرد، قوم و خويشان او حسب الوصيه، او را غسل دادند و كفن نمودند و در تابوتي گذاشتند و به سوي نجف حمل كردند.

شب، حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام به خواب بعضي از خدام حرم خود آمدند و فرمودند: فردا صبح نعش فاسقي را از بغداد مي آورند كه در زمين نجف دفن كنند. شما برويد و مانع اين كار شويد و نگذاريد كه او را در جوار من دفن كنند!

فرداي آن شب، خدام حرم مطهر، يكديگر را خبر كردند وبيرون دروازه ي نجف رفتند و ايستادند تا نگذارند نعش آن فاسق را وارد كنند. ولي هر قدر انتظار كشيدند،


جنازه اي نياوردند!

شب بعد، باز در خواب ديدند كه حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام فرمود: آن مرد فاسق را - كه در شب گذشته گفتم، نگذاريد او در نجف دفن شود - فردا مي آورند. به استقبال او برويد و او را با عزت و احترام بياوريد و در بهترين جاها دفن كنيد!

گفتند: آقا، شب قبل فرموديد: نگذاريد دفن شود! و حالا مي فرماييد: در بهترين جاها دفن شود؟!

حضرت فرمودند: آنهايي كه آن نعش را مي آوردند شب گذشته راه را گم كردند و عبورشان به زمين كربلا افتاد. باد وزيده است و خاك و غبار زمين كربلا را در تابوت او ريخته است. به بركت خاك كربلا و احترام فرزندم حسين عليه السلام، خداوند از جميع تقصيرات او گذشت و او را آمرزيد و رحمت خود را شامل حالش گردانيد! [1] .