در زمان حضرت صادق عليه السلام زن زانيه اي بود كه هر وقت بچه اي از طريق نامشروع متولد مي كرد، او را به تنوري مي انداخت و مي سوزاند! تا اينكه اجل آن زن رسيد و او مرد. اقربا و خويشان او، زن را غسل و كفن كردند و برايش نماز خواندند و به خاكش سپردند.

ولي يك وقت متوجه شدند كه زمين جنازه اين زن بدكاره را قبول نكرده و به بيرون انداخته است. آن عده كه در جريان دفن اين زن بدكاره شركت داشتند، گمان كردند كه شايد اشكال از زمين و خاك باشد، و بنابراين جنازه را بردند و در جاي ديگر دفن كردند ولي دوباره صحنه ي قبل تكرار شد، يعني زمين جسد را نپذيرفت و اين عمل تا سه مرتبه تكرار شد!

مادرش متعجب شد و به محضر مقدس حضرت امام صادق عليه السلام آمد و گفت: اي فرزند پيغمبر به فريادم برسيد و جريان را براي حضرت بازگو كرد و متمسك و ملتجي به ايشان گرديد.


حضرت امام صادق عليه السلام وقتي اين قضيه را از زبان مادرش شنيدند و متوجه شدند كه كار آن زن زنا كردن و سوزاندن بچه هاي حرامزاده بوده است، فرمودند: هيچ مخلوقي حق ندارد كه مخلوق ديگر را بسوزاند، و سوزاندن در آتش، فقط بدست خالق است!

مادر آن زن بدكار به امام عليه السلام عرض كرد: حالا چه كنم؟ حضرت فرمودند: مقداري از تربت جدم حضرت سيدالشهداء ابي عبدالله الحسين عليه السلام را همراه جنازه اش، در قبر بگذاريد. زيرا تربت جدم امام حسين عليه السلام، مشكل گشاي همه ي امور است. مادر آن زن زانيه، مقداري تربت تهيه نمود و همراه جنازه گذاشت و ديگر آن ماجرا تكرار نشد! [1] .