ثقه ي عادل، مرحوم مغفور، ملا عبدالحسين خوانساري رحمة الله عليه اين قضيه را نقل فرمود:

در زماني كه مرحوم آقا سيد مهدي پسر آقا سيد علي - صاحب شرح كبير - مريض شده بود، براي استشفا، شيخ محمد حسين صاحب فصول و حاج ملا جعفر استرآبادي را كه هر دو از فحول و علماي عدول بودند، فرستادند كه غسل كنند و با لباس احرام، داخل سرداب قبر مطهر حضرت ابي عبدالله عليه السلام شوند و از تربت قبر مطهر با آداب وارده بردارند و براي مرحوم سيد بياورند و هر دو شهادت دهند كه آن تربت از قبر مطهر امام حسين عليه السلام است و جناب سيد مقداري از آن تربت تناول نمايد.

آن دو بزرگوار حسب الامر رفتند و از خاك قبر مطهر برداشتند و بالا آمدند. سپس قدري از آن خاك مطهر را به بعضي از حضار و اخيار عطا كردند كه از جمله ي ايشان شخصي از معتبرين بود. من آن شخص را در مرض موت عيادت كردم و باقي مانده ي آن تربت را از ترس اينكه بعد از او به دست نااهل افتد، به من عطا كرد.

من آن بسته را آوردم و در ميان كفن والده گذاشتم. اتفاقا روز عاشورا نظرم به ساروق آن كفن افتاد و رطوبتي در آن احساس كرم! چون آن را برداشتم و گشودم،


ديدم كيسه ي تربت كه در جوف كفن بوده است، مانند شكري كه رطوبت ببيند حالت نمناكي در آن عارض شده و رنگ آن مانند خون تيره گشته و مانند خونابه شده است اثر آن رطوبت از درون كيسه به ظاهر آن و از آن به كفن و ساروق رسيده بود، با آنكه رطوبت و آبي در آن جا نبود!

پس آن را در محل خود گذاشتم. سپس در روز يازدهم، ساروق را آوردم و گشودم و آن تربت را به حالت اول خشك و سفيد ديدم، اگر چه آن رنگ زردي در كفن و ساروق كماكان باقيمانده بود و ديگر بعد از آن در ساير ايام عاشورا كه آن را مشاهده مي كردم، همينطور آن را متغير به رنگ خون ديده ام و دانستم كه خاك قبر مطهر در هر جا باشد، در روز عاشورا شبيه به خون مي شود. [1] .