جناب آقاي دكتر غلامرضا باهر، رئيس محترم بيمارستان آيت الله العظمي گلپايگاني قدس سره اين قضيه را از يكي از دوستانشان نقل كرده اند:

از مشهد با هواپيمايي عازم تهران بوديم. در انتهاي سفر، وقتي چراغهاي «كمربندها را ببنديد» روشن شد، همگان كمربندها را بستند و منتظر فرود هواپيما در فرودگاه شدند.

اما لحظه اي بعد بلندگوي هواپيما، سرنشينان هواپيما را مخاطب قرار داد و گفت: ما در بالاي باند فرودگاه در حال گشت زدن هستيم و چرخهاي هواپيما به علت نقص فني باز نمي شود، لطفا آماده ي رويارويي با پيش آمد احتمالي سقوط و خروج از پنجره هاي اضطراري باشيد!

به فرودگاه نيز اعلام شده بود تا تدابير لازم براي مبارزه با سقوط و انفجار احتمالي هواپيما را به كار گيرند.

مردم مشغول گريه و زاري و خداحافظي با يكديگر بودند كه، ناگهان يك مسافر ارمني با لهجه ي خاص خود گفت: «اي ابوالفضل مسلمانها! كرامت كن تا چرخهاي هواپيما باز شود!»

ناله ي اين فرد دلسوخته كار خود را كرد و چرخها باز شد و هواپيما با سلامت كامل در فرودگاه بر زمين نشست! [1] .